با کاکتوس ها مهربان باشیم

تجربه ثابت کرده است ک «مورد علاقه»های من یا مورد علاقه هیچکس نیستند و یا اگر هم باشند، مورد علاقه آدم های انگشت شماری اند. البته عکس این قضیه هم بارها و بارها اتفاق افتاده است. مثلا هیچوقت درک نکرده ام که چرا آدم ها ارتفاع را دوست دارند و احساس می کنند هرچه ارتفاع یک مکان یا یک وسیله در شهربازی بیشتر باشد، خفن ناک تر و هیجان انگیزتر است. یا مثلا هیچوقت درک نکرده ام خوردن پیتزا با سس تند چه لذتی دارد و چرا مردم از خیس شدن بدشان می آیند اما شدیدا و قویا اعتقاد دارم «مورد علاقه» ها متعلق به هرکسی که باشند قابل احترام اند و در مواجه با آن ها باید یک لبخند پت و پهن بنشانیم روی لب های مان. تا زمانیکه این مورد علاقه ها جا خوش کرده اند کنج دل آدم ها، هیچکس نمی تواند بیرون شان کند. 

+ پس من دلم خواست که دو عدد کاکتوس دیگر به کلکسیون کاکتوس هایم اضافه کنم و هیچ اعتراضی وارد نیست! 

+  دیشب تا صبح داشتم به این فکر می کردم که اگر قرار باشد یک کتابخانه دیگر به اتاقم اضافه کنم، با کاکتوس های بیچاره که حالا حکم بچه های قد و نیم قد و بی سرپناه ام را دارند چه کنم؟!